ROZDZIAŁ 227

 MAROU

Zupełnie się tego nie spodziewał ani po sobie, ani po tym biednym bankiecie, ale Marou zaczynał się naprawdę dobrze bawić. I niech to wszystkie diabły — dosłownie i w przenośni — ale on naprawdę bardzo polubił tę małą, rozgadaną wampirzycę! Ciekawska, głodna wiedzy, energiczna i roześmiana, stanowiła idealna kandydatkę do długich, mniej i bardziej poważnych rozmów, co Marou zamierzał dokładnie sprawdzić. Tym samym ani myślał zbyt prędko jej oddać, dlatego miał nadzieję, że jej kochaś za szybko nie wróci.

Niespodziewanie wybuchnął głośnym, radosnym śmiechem, który zwrócił na nich uwagę okolicznych gości. Jednak wprost nie mógł się powstrzymać od tego gestu wesołości, kiedy usłyszał żarcik o filmach dotyczących egzorcyzmów. Zaraz jednak doprowadził się do porządku, zamierzając przedstawić Arii całą analizę na temat wspomnianego zagadnienia.

— Och, nienawidzę tych filmów — wyjaśnił z przekonaniem, jak na znak mocno się marszcząc. Tym razem z trudem, ale zdołał powstrzymać cisnący mu się na twarz uśmiech, gdy zobaczył zdziwiony wyraz panny Vasco. — Mówię całkowicie poważnie! — zarzekał. — Ale hej!, czy nie oglądała pani nigdy słynnego Draculi z tym urzekającym młode damy Garym Oldmanem? Czy innego Zmierzchu? Czy co tam jeszcze o wampirach poprodukowali? A z tego, co zauważyłem, wampiry niestety sprzedają się lepiej niż demony — dodał z udawanym smutkiem. — Ale wracając do rzeczy — rzekł nagle energicznym tonem — to filmy o nas, demonach, są cholernie rozczarowujące. Nie powiem, coś tam czasami wspólnego z prawdą mają — przyznał dość niechętnie — ale żeby to straszne było jakieś, to… i przede wszystkim — zawołał nagle — w filmach ukazują to znacznie ciekawiej niż w rzeczywistości! U nas, niestety, nie ma żadnych płonących oczu, wrzasków w obcych językach i zjadania żywcem ptaków pod wpływem opętania. Czy coś. A szkoda, wie pani? — spytał całkowicie szczerze. — Nie sądzi pani, że to by znacznie urozmaiciło nasz żywot? A tak to tylko pach!, wniknij w czyjeś ciało i tyle, po zabawie! — jęknął z wyraźnym zawodem. — A potem męcz się w jednym ciele dziesiątki lat, bo szef częściej zmieniać ich nie pozwala. O, ten, na przykład, delikwent — wskazał palcem na swoją klatkę piersiową — chyba ma jakieś problemy z potliwością… mam nadzieję — dodał z nagłym niepokojem — że ode mnie nie czuć?!

Zląkł się, że to ludzkie ścierwo znowu zawiodło i zasmrodziło go swoimi ludzkimi wydzielinami, ale chyba nie było tak źle. Żałował, że nie mógł sobie wybrać do opętania jakiegoś stwora, któremu podobne, jakże przyziemne problemy były obce, ale na dłuższą metę to by nie zadziałało, poza tym u zwykłych ludzi jest im po prostu najwygodniej; przedstawiciele innych ras, jak się ich opęta, lubią się mocno wiercić, co demony potwornie irytuje.

— A uwierzy pani, że są demony, które potrafią się wystraszyć na horrorach? — zachichotał. — Co za głąby, jak matkę kocham! Nie no, żartowałem — dodał, nagle poważniejąc. — Ja nie mam matki.

Naprawdę poruszyła go reakcja panny Vasco, gdy ta uświadomiła sobie, jak mało wie o demonach. Najwyraźniej ta niewiedza ją zawstydzała i to w jakiś sposób naprawdę Marou pocieszało. Po setkach lat zapomnienia miło było znaleźć się w centrum uwagi i właśnie dlatego demon zamierzał docenić ten gest i jakoś się pannie Vasco odwdzięczyć.

— Niech się pani nie przejmuje i nie będzie dla siebie zbyt surowa — uspokajał z łagodnym, wyrozumiałym uśmiechem. — O naszym istnieniu naprawdę pamiętali tylko najstarsi. Z czasem po prostu sami przywykliśmy do tego, że prawie nie istniejemy — mruknął zaskakująco ponuro, jak na dotychczasowy ton całej rozmowy. — I widzi pani, tym ważniejsze jest to dzieło Goro — tłumaczył z błyskiem w oku. — Żeby nikt nie czuł się tak zapomniany i porzucony jak my. Tego rodzaju, odwieczną niemal samotność mało kto jest w stanie znieść.

Zmarkotniał na moment, ze strachem sobie uświadamiając, że może tak naprawdę niewiele się zmieni. Goro zbuduje wokół siebie otoczkę zbawiciela, powoła Radę, a oni znowu będą tułać się bez celu po świecie, już od dawna wyeksplorowani do cna. Jaki sens było w żywocie nieśmiertelnych? Jak mieli owe życie docenić, jeśli nie znali jego wartości? Jak niby mieli ją poznać, skoro nigdy nie musieli drżeć o swoje bezpieczeństwo? Nie wiedzieli, co mogli stracić. Mieli, potrafili i osiągnęli niemal wszystko. I to „wszystko” było dla nich o wiele za dużo, co z każdym wiekiem dusiło ich coraz bardziej.

Jednak zaraz odsunął od siebie te mroczne myśli, nie chcąc się im poddawać w tak miłym towarzystwie. Przywracając uśmiech na swoją rumianą twarz, próbował wrócić do straconego wątku, przypominając sobie, co czego planował nawiązać.

— Yyyy — zająknął się, próbując zrozumieć sens pytania i jakoś ułożyć sobie w głowie odpowiedź — bo pani jako wampir potrafi hipnotyzować, tak? To nabywana umiejętność — spytał z uprzejmą ciekawością — czy wasza naturalna? Ale tak czy inaczej obawiam się, że to tak nie działa — stwierdził z namysłem. — Kiedy kogoś opętamy, przejmujemy nad nim całą kontrolę. W pewnym sensie stajemy się nim i w takim delikwencie jest więcej demona, niż jego samego – wbrew pozorom. A że normalnie na nas żadna hipnoza ani inne takie nie działają, to ta wasza na opętanego też nie zadziała.

Nie mógł powstrzymać chichotu, kiedy panna Vasco dość nieporadnie próbowała wymienić imię Beliala. Marou wpadł w jeszcze większą wesołość, kiedy jego urocza towarzyszka dosłownie zbombardowała go pytaniami dotyczącymi demoniej natury. Tak wielkie zainteresowanie przyjemnie łechtało jego ego, dlatego był jak najbardziej skory udzielić pannie Vasco wszystkich odpowiedzi. Propozycja wymiany numerami i spotkania przy kawie ucieszyła go znacznie bardziej, niż powinna i tylko sugestia, że takie sprawy powinno się omawiać gdzieś indziej, nieco go zmartwiła. Musiał interweniować.

— Nie ma potrzeby marnować tak miłej rozmowy w tak miłym towarzystwie — tłumaczył cierpliwie Marou, uśmiechając się przy tym zachęcająco. — Przyznam jednak, że mamroczący wokół tłum nie jest najlepszym środowiskiem dla tego rodzaju rozmów. Poza tym nie chciałbym — wskazał na nią uroczyście — aby się pani niepotrzebnie przemęczała. Siądźmy, proszę, o tam… stoi tam uroczy stolik, pusty, akurat na balkonie, a nam przewietrzenie się dobrze zrobi. Kelner! Chodźże tu i dawaj tę tacę! No, to prowiant mamy z głowy. Zapraszam! Panie przodem!

Dotychczas stali dosłownie kilka kroków przed wyjściem, a to z tego prostego powodu, że to tam panna Vasco o mało co nie poległa w spektakularnej walce z dywanem. Za przejściem rozciągał się długi, szeroki korytarz: po prawej znajdowały się toalety oraz pomieszczenia z zapasami przekąsek. Naprzeciw znajdowało się wyjście z pałacu, a skręciwszy w lewo, można było przejść wgłąb posiadłości. Tam też się skierowali, lecz ledwie po kilku krokach skręcili w prawo, wychodząc na szeroki, półokrągły taras zastawiony czarnymi, metalowymi stolikami i równie czarnymi, ale znacznie wygodniejszymi krzesłami. Na tarasie znalazło się już kilka dyskutujących par, lecz było ich na tyle mało, że w żaden sposób im nie przeszkadzały. Tym bardziej, że widok na rozległe ogrody, przepasane żółtym światłem lamp i bladym blaskiem księżyca, zapierał dech w piersiach.

— Cóż za wspaniałe okoliczności natury nam potowarzyszą w czasie dalszej rozmowy! — zachwycił się Marou, ostatni raz zerkając na ogrody, nim skupił całą swoją uwagę na uroczej towarzyszce. — Wracając do pani pytań… — mruczał, popijając szampana i próbując sobie owe pytania przypomnieć. — Nie pamiętam ich kolejności, więc odpowiem na to, co pamiętam, a o resztę może pani śmiało pytać! Hm, było o opętaniu, tak? I o hipnozie. No więc nie, hipnoza na nas nie działa. Na nas żadne sztuczki magiczne nie działają — mruknął, wzruszając ramionami. — Żadne czary, klątwy czy inne wymysły. Na nas tylko nasze pieczątki działają… ale o tym — zerknął na Arię figlarnie — opowiadam dopiero na drugiej randce!

Uśmiechnął się jednocześnie zawadiacko i z rozbawieniem, dając tym samym znać, że gadki o randce to tylko żarty. Oczywiście ich rozmowa nie była żadną romantyczną schadzką, a Marou nie tylko wiedział, że Aria miała swojego kochasia, ale bardzo to szanował. Na szczęście nie wątpił w inteligencję swojej towarzyszki i wiedział, że i ona odbierze tę gadkę jako zwyczajny żart.

— Dalej, co do tych opętań… — Marou zastanowił się chwilę — ach, tak! Zgadza się, wolimy wybierać martwych. Proszę się nie martwić, nie cuchniemy trupem — dodał, puszczając jej oczko — ani nie wygrzebujemy zwłok z cmentarzy. I faktycznie, dobrzy są samobójcy, zwłaszcza jak uda nam się takich zgarnąć jeszcze przed czynem. Idziemy z nimi na układ, że ich opętamy i dokonamy za nich dzieła, ale tak ich już uśpimy, że nie będą czuli bólu. Wiem, brutalne — dodał, lekko się krzywiąc — ale takich i tak już nic nie uratuje. A my czasami — tłumaczył żywiołowo — jak mamy jakiś lepszy humor i jak metoda samobójstwa nie była aż tak, hm, inwazyjna, idziemy tym ciałem do rodziny, do przyjaciół, oświadczamy, że jednak żyjemy, ale wyjeżdżamy czy coś. I kontakt się urywa, ale przynajmniej rodzinka ma poczucie, że ich synek, czy ktoś tam, żyje. Chociaż nie żyje. Ale kto by się tam szczegółami przejmował! — zawołał ze swobodą, machnąwszy obojętnie ręką.

Upił łyczek szampana, z niezadowoleniem zauważając, że na taras spływało coraz więcej coraz głośniejszych par. Marou zmrużył ponuro powieki, mając nadzieję, że nie zakręci się tu czasem partner panny Vasco: jeszcze nie miał ochoty jej nikomu oddawać.

— No bo tak — przyznał, kiwając głową — my ciał swoich nie mamy. Nie wiem do końca, czym my właściwie jesteśmy — mruknął, mocno marszcząc brwi — i tu już wkraczamy na grunt boski. Poczekaj — poprosił, po czym łyknął porządnie z kieliszka. Zawsze był zdania, że o wierze i religii dało się rozmawiać tylko po alkoholu. — No bo widzisz, to jest tak — tłumaczył, spoglądając na Arię ze śmiertelną powagą — że coś tam w tym wszechświecie jest, jakaś większa siła. Tylko że jedni nazywają ją Bogiem, a drudzy Wielkim Wybuchem. Tylko że to to samo, bo za powstanie świata odpowiada przeogromna siła, której nikt nie jest w stanie pojąć. I my wszyscy z tej siły pochodzimy. Anioły, demony, zarodki, źdźbła trawy… no, wszystko! A cała reszta — mruknął obojętnie, jakby nagle znudził się tym tematem — to już jest kwestia wiary. Wiadomo, te ludziki, zwykłe, słabe człowieczki, to produkt ewolucji na masową skalę. Najtańszy i najszybszy w produkcji, najłatwiej się rozplenił, to i rządzić zaczął. A nas, produktów bardziej złożonych, palnięto w kąt. Tylko że — Marou pochylił się nad Arią, na powrót zyskując zainteresowanie własną opowieścią — te słabe ludziczki w końcu pomyślały sobie, że „kurczę — zapiszczał, przedrzeźniającym głosem — jesteśmy tylko słabe ludziczki!”. Wykorzystując całe dwie szare komórki, jakie im zostały, zaczęły sobie przypominać o innych produktach tej wielkiej mocy. Czyli o nas. O bożkach, demonach, diabłach i tak dalej. Oczywiście większość była dla nich zła — zaśmiał się kpiąco — bo jakżeby inaczej! Ale — dodał, odchylając się w krześle — to nie miało żadnego znaczenia. Bo wie pani, co się najbardziej liczyło? WIARA! — zawołał nad wyraz entuzjastycznie. — Wiara! Oni w nas uwierzyli, panno Vasco! Oni w nas tchnęli wiarę, a wraz z tą wiarą życie! Jeśli ktoś w nas wierzył, to znaczy, że musieliśmy istnieć, więc istnieć zaczęliśmy!

Zamilkł na moment, zanurzając się w dość ponurych rozmyślaniach. Mrużąc lekko powieki, spojrzał gdzieś przed siebie, starając się nie poddać smutkowi, który tak niespodziewanie go ogarnął.

— Przez chwilę tak istnieliśmy, umacniani w wierze — mówił dalej, choć nieco ciszej i spokojniej — aż wreszcie tej wiary zabrakło. Nadal istnieliśmy, ale z wolna staczaliśmy się w odmęty zapomnienia. A od tego już krok do braku istnienia. I o mały włos — westchnął, na powrót przywołując na twarz lekki uśmiech — nas, demonów, ten los nie spotkał. Nikomu nie życzę — mruknął, wzdrygając się lekko.

Wtem, tak zupełnie nagle, Marou pomyślał sobie, że może jednak cały ten wielki plan Goro nie był taki zły. I może jednak warto walczyć o pamięć. Bo to na niej im wszystkim najbardziej zależało, nawet jeśli znaczna większość tych istot nie zdawała sobie z tego sprawy.

— Ekhm — odchrząknął — więc, podsumowując ten przydługi wywód, my nigdy nie mieliśmy własnego ciała. Jesteśmy bytem podobnym do duszy, choć bez porównania silniejszym i, co ważniejsze, świadomym. I, jak na ducha przystało — Marou wyszczerzył się wesoło — nic nie jadamy. Nie śpimy, nie pijemy – to znaczy, jeśli nie chcemy, ma się rozumieć — doprecyzował natychmiast. — Jesteśmy nieśmiertelni, a to samo z siebie wynika, że nic nam do przetrwania nie trzeba. A co potrafimy? — Marou zamyślił się na moment. — Wszystko — mruknął, obojętnie wzruszając ramionami. — W postaci bezcielesnej możemy się błyskawicznie przemieszczać w dowolne miejsca. Tylko ciała wtedy mieć nie możemy, bo ono nas ogranicza do ludzkich prędkości, że tak to ujmę. Hm. Co my jeszcze potrafimy? Odtwarzać ostatnie wspomnienia tego, którego opętamy. No i to, o czym myśli, o ile jest żywy. Znamy się na magii — wymieniał nieco znudzonym tonem — i umiemy te wszystkie zaklęcia, klątwy, ziołolecznictwa i inne śmieszne, średniowieczne wymysły. Doskonale znamy się na astrologii, astronomii i wszelkich naukach ścisłych. Dzięki temu umiemy odczytywać przyszłość z gwiazd… ale to nie jest takie proste, jak się pani może wydawać, proszę mi wierzyć! Cóż… teoretycznie wskrzeszać też coś tam potrafimy, ale…

Jakoś specjalnie nie zdziwił go fakt, że na wzmiankę o tym ostatnim Arii zaświeciły się oczy. Każdy śmiertelny reagował wtedy tak samo: z ekscytacją wiercił się w siedzeniu i udawał, że wcale nie jest aż tak zachwycony, podekscytowany i ciekawy, na jakiego wygląda. Teoretycznie Marou nie powinien się temu dziwić: nawet nadnaturalni traktowali śmierć jako przeszkodę nie do pokonania, aż nagle zjawiał się jakiś demon od siedmiu boleści i oświadczał, że za dychę i paczkę orzeszków może ci wskrzesić brata czy innego pieska.

— Ha, ha! — zawołał, nieco rozbawiony na widok miny panny Vasco. — Proszę się tak nie zachwycać, niech mi pani wierzy, nie ma czym! Ja wiem — przyznał — że to brzmi fantastycznie, ale mieszanie się do tak wielkich spraw jak życie i śmierć musi mieć swoje ograniczenia. I na nas też takie nałożono. Otóż — Marou odchrząknął znacząco, wyraźnie szykując się do ważnej przemowy — nie możemy wskrzesić każdego, jak nam się tylko podoba. W zasadzie to mało kogo możemy wskrzesić — burknął. — To przez to, że możemy przywrócić z zaświatów tylko tych, których nie znamy. Ale tak całkiem nie znamy: jeśli kiedyś komuś dłoń uścisnęliśmy, zmieniliśmy dwa zdania czy nawet dłużej się w kogoś wpatrywaliśmy, dzięki czemu zapamiętaliśmy jakiś szczegół, to już odpada: ich nie wskrzesimy, bo już za dobrze ich znamy. Idiotyzm, prawda?! — zakrzyknął, śmiejąc się kpiąco. — I czysta złośliwość. Bo ktokolwiek nas stworzył, zadbał o to, żebyśmy nie mogli wskrzeszać swoich najbliższych. Malo tego! — zawołał z równie nagłą, co niespodziewaną złością. — Nawet jeśli ja nie znam delikwenta, ale zna go Goro, to już się nie liczy! Jest nas, demonich braci, już tak mało, że to wystarczy. I jak jeden demon kogoś zna, to już żaden z nas nie da rady go wskrzesić. A wie pani — tłumaczył, uważnie lustrując ją spojrzeniem — my już trochę na tym świecie żyjemy. Niejedno wiedzieliśmy i, przede wszystkim, niejednych spotkaliśmy i poznaliśmy. A puenta z tego taka — westchnął, rozkładając bezradnie ramiona — że tak naprawdę mało kogo my tam możemy wskrzesić. Marnie, prawda? — spytał, krzywiąc się przepraszająco.

Aria Vasco nadal wyglądała na zafascynowaną tym odkryciem i najwyraźniej wszelkie ograniczenia, jakie wymienił Marou, ani trochę jej nie zniechęciły. Demon westchnął ciężko; to oznaczało, że należało wznieść ich rozmowę na wyższy, znacznie poważniejszy poziom.

— Zapewniam panią, pani Vasco — rzekł z powagą, jakiej tego dnia jeszcze u siebie nie doświadczył — że to nic przyjemnego. Proszę tylko pomyśleć: chciałaby pani mieć moc, która przestaje działać, gdy w grę wchodzi życie najbliższych? Proszę mi uwierzyć: świadomość, że możemy pomóc każdemu, tylko nie tym, których kochamy, jest miażdżąca i sprawia, że zaczynamy nienawidzić tych naszych umiejętności. Postrzegamy je jako bezużyteczne, brzydzimy się ich i chcemy się ich pozbyć albo co najmniej o nich zapomnieć. Proszę sobie wyobrazić — kontynuował z narastającym w głosie smutkiem — jak musiał się czuć nasz czcigodny Goro, który umiał oddać życie każdemu, ale nie swojej ukochanej. Proszę sobie wyobrazić, że ma pani moc wskrzeszania każdego, ale nie jest pani w stanie uratować swojego umierającego chłopaka. Przepraszam, że psuję nastrój — odparł, uśmiechając się lekko — ale staram się wytłumaczyć, dlaczego ta umiejętność wcale nie jest taka cudowna, jak się może wydawać.

I nie była. Marou wprawdzie nie miał okazji nad nią ubolewać i o ile z niej korzystał, to albo dla zabawy, żeby pokpić sobie z zdesperowanych śmiertelnych, albo po to, by faktycznie uzyskać za to jakiejś korzyści. Ale już dość napatrzył się na cierpienie swoich pobratymców. Dość napatrzył się na Goro, którego smutek wydzierał od środka kawałek po kawałku, gdy sobie uświadamiał, że nie był w stanie ocalić Isalind. W takich momentach ta przebrzydła umiejętność smakowała wyjątkowo gorzko, a oni wszyscy już dawno się tej goryczy przejedli, by postrzegać to całe wskrzeszenie jako coś nadzwyczajnego.

To nie było ich błogosławieństwo, tylko klątwa.

— No, ale jakby pani miała kogoś na myśli, to proszę śmiało! — odparł z uprzejmym uśmiechem. — Tylko to wtedy bardziej do Goro, bo ja tu jednak cały czas tylko mała płotka jestem. Ale, no, wie pani, mała szansa, że my tego kogoś nie znamy. Ale jakbyśmy jednak nie znali – a to to akurat wiemy od razu – to jest jeszcze jeden haczyk. No, ale to wiadomo, na razie tylko czysto teoretycznie!

Nie miał pojęcia, czy Aria Vasco faktycznie skorzysta z tej oferty, ale nie był tego aż tak ciekaw. Poza tym nastawianie się na wskrzeszenie bliskiego, a potem słuchanie odmowy i tłumaczenia, że demony tę osobę znają, a więc nie mogą przywrócić z zaświatów, jest dobitnie rozczarowujące i potrafi bardziej dobić, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Marou, jako że bardzo polubił pannę Arię, bardzo by tego dla niej nie chciał — i z tego powodu żałował, że nie ugryzł się w język, oszczędzając opowieści o wskrzeszeniach.

— Rada! — zakrzyknął radośnie, klasnąwszy w dłonie. — Wreszcie przyjemniejszy temat!

Był zaskoczony, jak zatęsknił za tak swobodną, niezobowiązującą pogawędką, jaką toczyli do czasu wzmianek o specyfice demonów.

— Zaangażowała się pani — potwierdził jej słowa, spoglądając na nią z błyskiem w oku — a to już najlepiej o pani świadczy i wyraźnie pokazuje, że jak najbardziej się pani nadaje! Oczywiście nie zamierzam namawiać na siłę — odparł natychmiast, podnosząc dłonie w obronnym geście — ale rozsadzanie, o którym pani mówi, jest w sam raz! Naprawdę! — przekonywał, dostrzegając jej zaskoczone spojrzenie. — Tam potrzeba silnej ręki, pani Vasco! Żadnej dyplomacji ani urzędniczego babrania się w papierach – tego właśnie chcemy uniknąć, bo tym właśnie zajmowali się Baltimorowie, oczywiście w przerwach między bezsensownym mordowaniem. I co im z tej papierologii przyszło? No tyle tylko, że są martwi, a ich następca potrzebuje czegoś zupełnie innego. Potrzebuje kogoś silnego, pewnego siebie, przebojowego i kreatywnego! Potrzebuje kogoś takiego jak pani, panno Vasco! — przekonywał z wyraźnym entuzjazmem. — Proszę mi obiecać, na poczet tej sympatycznej pogawędki, że chociaż się pani nad tym zastanowi! Nie oczekuję niczego więcej!

Uśmiechnął się szeroko, gdy Aria zaczęła wymieniać swoje pomysły i oferować pomoc. Marou był pod ogromnym wrażeniem jej zaangażowania, ale jednocześnie dziwił się, jak ktoś tak pomocny i rezolutny twierdził, że nie widzi się w Radzie. Albo panna Vasco była przesadnie skromna, albo nieświadoma swojej wartości. Stawiał na to pierwsze i miał nadzieję, że niebawem skromność ustąpi dumie i tej pewności siebie, która tak demonowi imponowała.

— Musi pani koniecznie opowiedzieć o tym szefowi! — zaćwierkał radośnie Marou. — Już pal licho Radę, nad tym obiecała się pani zastanowić. Ale rzecz w tym — tłumaczył niemal z ekscytacją — że Goro ma bardzo podobny pomysł, tylko na znacznie szerszą skalę. Naprawdę powinna pani z nim porozmawiać, choćby dziś – skoro już nadarzyła się taka okazja! Proszę mi uwierzyć, będzie zachwycony! A teraz załóżmy… tylko załóżmy! — zaznaczył pospiesznie. — Załóżmy, że już jest pani w Radzie. Czym chciałaby się pani zająć najpierw? Jaką ma pani receptę na poskładanie tego rozklekotanego koszyka pełnego różności?