ARIA
Obserwowała
mężczyznę i czuła, jak z każdym kolejnym słowem spina się coraz bardziej. Był
niepewny, jakby sam do końca nie wiedział czy chciał mieć ją blisko siebie, czy
powinienem ją odprawić z kwitkiem. Miała nadzieję, że nabrał wątpliwości od ich
poprzedniej rozmowy i jednak chciałby dać im szanse. Aria dostrzegała pewne
gesty i ukradkowe spojrzenia, którymi obdarzał ją raz po raz, gdy myślał, że
nie widzi. Czy i on tak strasznie za nią tęsknił, jak ona za nim? Chciała w to
wierzyć i wiara ta popychała ją jeszcze bardziej w stronę rozwiązania zagadki o
jego przeszłości. Podejrzewała, że dużą rolę odegrała w tym wszystkim jego
sytuacja rodzinna, o której wspominał Whitloov. Od najmłodszych lat to właśnie
rodzice kształcą osobowość dziecka, a jeśli w przypadku Athana coś spartolili,
to zapewne teraz rzutowało to na jego całe dorosłe życie. Nie mogła wprost
zapytać go o to wszystko, bo dowiedziałby się, że pojechała do Edynburga i
niepokoiła jego dawnego znajomego pytaniami o niego. Mógłby być zły i Vasco
wcale by to nie zdziwiło.
Kiedy Athanasius
odszedł, by sprawdzić co u Jehenne, Aria postanowiła udać się do swojego
dawnego pokoju. Zaskoczyło ją to, że w sypialni nic się nie zmieniło. Meble i
szpargały były na swoich miejscach, a nawet rzeczy, których nie zabrała, gdy
odeszła. Książka "Wywiad z Wampirem", którą dostała od Emmeta tuż po
swej przemianie nadal spoczywała otwarta na stronie 57 na łóżku. Mimo upływu
lat w całym pokoju nie było nawet odrobiny kurzu. Athan nakazał go sprzątać,
ale niczego nie ruszać. Czy spędzał czas w tych czterech ścianach i nie daj
Bóg, obwiniał się o ich rozstanie? Nie chciała, by myślał o sobie, jak o
jedynym winowajcy. Usiadła na łóżko z cichym westchnięciem, przypominając sobie
spędzone tu chwile i omal się nie rozpłakała. Powstrzymał ją tylko fakt, że
Athan z pewnością by to zauważył i po raz kolejny obwiniał siebie. Pokój
opuściła po kilku dłuższych minutach i skierowała się w stronę tego, który
zajmowała nowa podopieczna Athana. Nie chciała im przeszkadzać, ale mężczyzna
ją zauważył i zaprosił do środka. Zawahała się, ale weszła niepewnie i zajęła
miejsce u boku mężczyzny. Czuła bijące od niego ciepło i jedyne, o czym myślała
to by przytulić się do niego i zostać tak na zawsze.
Wampir był niezwykle uroczy, gdy otaczał troską dziewczynę i
starał się, jak mógł, by nie myślała o złych rzeczach, które miały niedawno
miejsce. Starał się zająć ją rozmową i ku zaskoczeniu Arii, wciągnął w to
również i ją. Nie do końca miała nastrój na zabawianie rudowłosej opowieściami,
ale przypomniała sobie wtedy, że gdy sama była w łapskach doktora, marzyła o
rozmowie z kimkolwiek. Te cztery lata spędzone w jego ciemnej, zimnej i
wilgotnej piwnicy upływały jej w samotności. Gdy zjawiał się Blome musiała
wysłuchiwać jego gadaniny, która przyprawiała ją o nudnościami. Nie mogła się
ruszać samodzielnie i tylko leżała bez ruchu podczas gdy on podawał jej kolejne
specyfiki i obserwował jak na nią działają.
— Nie wiem, co
mogłabym powiedzieć o sobie. Nie było mnie długo w Londynie, podróżowałam —
zaczęła z uśmiechem, zastanawiając się o czym sama chciałaby posłuchać, gdy
była na miejscu Jehanne.
— Przez pewien czas
mieszkałam z plemieniem Banuków, którzy słynęli z niesamowitych legend.
Uwielbiałam siedzieć z nimi przy ognisku i słuchać opowieści. Mogę opowiedzieć
ci jedną z nich, moja ulubioną — powiedziała, poprawiają się nieco. Poczekała
aż dziewczyna kiwnie głową, co zaraz uczyniła. Aria dostrzegła w jej
zlęknionych oczach cień zainteresowania, co sprawiło, że odczuła ulgę i tym
przyjemniej było jej mówić. Sama nie wiedziała, dlaczego właśnie to przyszło
jej do głowy, dlaczego akurat zdecydowała się wspomnieć o czasach spędzonych w
Idaho nad rzeką Snake.
— Kiedyś, dawno
temu, kiedy ptaki i ludzie żyli obok siebie, a wilki pytano o zdanie, do
szamana przyszła pewna para. Był świt, a chmury dopiero podnosiły się z ziemi,
kiedy weszli się na szczyt góry. Wokół była cisza, ale tylko dla tych, którzy
nie potrafią słuchać. Oni słyszeli. Świat wokół żył tak mocno jak tylko
potrafił, a góra śpiewała swoją pieśń. Pieśń o miłości do życia, o obfitości i
szczęściu, bo oto wstał kolejny dzień; pieśń złożoną z brzęczenia dzikich
pszczół, śpiewu ptaków i szumu liści muskanych przez poranny wiatr. Nie było piękniejszej
melodii. Przyszli tu pełni nadziei, ale i obaw, bo sprawa, która ich tu
przywiodła była z rodzaju tych, które stanowią o życiu i śmierci, a trwoga, że
ktoś może im odebrać to co przynieśli, była jak lepiąca i gorąca lawa. Niby nad
nią panowali, ale wystarczyła szczelina, a lawa wydobywała się na powierzchnię
i parzyła ręce. Kapała do stóp i przypominała o tym, czego tak bardzo się bali.
Było ich dwoje. Kobieta i mężczyzna. Trzymali się za ręce, a muśnięcia ich
dłoni zdradzały wielką czułość.
Na górze tej mieszkał szaman. Pustelnik, stary tak, że
jeszcze ich dziadkowie pamiętali o tym, że jest tam od zawsze. Przyszli do
niego, ponieważ podobno nie było mądrzejszego człowieka na całej ziemi, a góra,
chociaż wysoka, nie była przeszkodą nie do zdobycia. Przyszli do niego ze swoją
miłości i ze swoją trwogą o to, że ona kiedyś minie. Szaman popatrzył na nich i
powiedział:
— Pójdźcie na górę — tam gdzie szczyt dotyka chmur. Niech
każde idzie samo. Weźcie ze sobą tylko sieć, nie wolno Wam używać żadnej broni. Ty złap orła, a ty sokoła. Jeśli Wam się uda,
przyjdźcie do mnie na trzeci dzień po pełni księżyca. Przynieście ptaki do mnie
i niech ni jedno pióro nie spadnie im z głowy. Para wyruszyła. Rozdzielili się
i tak jak kazał szaman, poszli przed siebie, niosąc puste ręce i sieć. Kiedy
dziewczyna usiadła na szczycie góry, zaczęła śpiewać pieśń o wolności. O
bezkresnym niebie i o drzewach tak wysokich, że ich czubki łagodnie łaskotały
brzuchy chmur. Kiedy noc zaczęła zapadać przyleciał do niej sokół. Usiadł
nieopodal i kiedy zasłuchany w pieśń patrzył w niebo, ona zarzuciła sieć.
Obiecała ptakowi, że zwróci mu wolność.
On poczekał aż orzeł usiądzie na szczycie góry i z całą swą delikatnością,
zarzucił sieć w momencie, gdy ptak, miał zerwać się do lotu. Orzeł szarpał się w
sieci i poranił mu ręce. Ale mężczyzna był tak zdeterminowany, że nic nie mogło
go powstrzymać przed powrotem do szamana.
Gdy stanęli znów przed obliczem szamana, ich spojrzenia były
pełne tęsknoty i miłości, ale mieszkała w nich też nadzieja.
— Co teraz, zapytali? Czy potrzebujesz ptasich piór, aby
przygotować dla nas eliksir albo rzucić zaklęcie? Czy przemienisz nas w ptaki,
tak abyśmy już zawsze mogli latać ze sobą i żaden człowiek nie mógł nas zranić,
dotknąć, ani stanąć między nami?
— Nie — odpowiedział szaman — Weźcie ptaki i zwiążcie im
nogi. A potem wypuśćcie je wolno.
Kiedy zrobili, jak szaman kazał, ptaki zwabione obietnicą
wolności najpierw próbowały odlecieć — a kiedy dotarło do nich, że to
niemożliwe, zaczęły dziobać jedno drugie, słusznie uważając, że to ono trzyma
je przy ziemi. Para patrzyła na to zdumiona, a szaman uwolnił ptaki i
powiedział:
— To jest recepta i zaklęcie, o które prosiliście. —
Pamiętajcie o tym, co tu zobaczyliście. Jesteście jak ten orzeł i sokół. Jeśli
chcecie być razem, bądźcie w imię miłości, ale nie czyńcie z własnej miłości
więzienia. Więcej troski oddawajcie
sobie wzajemnie niż własnym obawom. Nie dajcie się ranić podejrzliwością. Nie
pętajcie sobie nawzajem ani nóg, ani skrzydeł. Bądźcie ze sobą, ale nigdy nie
traktujcie drugiego jak swojej własności. Niech Was nie martwi to, kto stanie
między Wami, ale mury, które sami możecie między sobą postawić. A nade wszystko
baczcie na to, by nie zacząć się wzajemnie ranić, tak jak te ptaki. Cierpienie
i lęk mogą zniszczyć wszystko. Ale wasza miłość wie, co robić. Kiedy będzie Wam
trudno, przypomnijcie sobie tę lekcję i spójrzcie na siebie z czułością, którą
będziecie mieć dla własnych dzieci. To jest wasze zaklęcie.
Młodzi odeszli, trzymając się za ręce i ponoć dożyli swoich
dni razem w miłości i zrozumieniu.
Uczucie ich nie opuściło, a czułość, która zaprowadziła ich do szamana,
pozostała z nimi na zawsze. A ptaki?
Ptaki jak to ptaki, latały wysoko i uczyły ludzi o tym, że chociaż
miłość jest ważna, to bez wolności, staje się klatką, z której pewnego dnia
każdy chce uciec.
Góra stała jak zwykle i śpiewała swoje pieśni. Jeśli masz
wprawne ucho i potrafisz słuchać, pójdź tam kiedyś i sprawdź, co Ci powie.
Starego szamana już nie ma, ale jego mądrość została w brzęczeniu pszczół, w
szumie strumyka i w opowieści drzew. Jeśli tylko zechcesz, usłyszysz —
zakończyła, nie mogąc powstrzymać się od tego, by nie spojrzeć na Athanasiusa.
Stara indiańska opowiastka idealnie do nich pasowała. Dłoń Arii mimowolnie
dotknęła tej należącej do Athana i delikatnie ją ścisnęła, jakby chciała dać mu
do zrozumienia, że jej miłość do niego nadal jest silna i nigdy nie umrze. Mogą
zapaść się pod ziemie wszystkie góry, mogą odejść wszyscy szamani i mogą
przeminąć tysiące lat. Ona nigdy się go nie wyrzeknie nawet jeśli on będzie
ciągle ją odpychał i starał się trzymać na dystans.
— Piękne, prawda?
Banukowie mieli niezwykły dar obierania w barwne słowa wszystkich przyziemnych
spraw. — wyjaśniła spoglądając to na dziewczynę to na Athana. Nagle mężczyzna
zrobił coś, czego zupełnie się nie spodziewała. Pochylił się nieco w jej stronę
i zaczesał za ucho kilka opadających na twarz kosmyków włosów. Aria poczuła,
jak jego chłodne palce muskają delikatnie skórę na jej policzku i płatek ucha.
Zrobiło jej się gorąco. Dotyk był tak subtelny niczym muśnięcie motylich
skrzydeł, ale sprawił, że kobieta zadrżała, a na jej twarzy pojawił się
rumieniec.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz